รังสีไอออไนซ์จากรังสีคอสมิกดวงอาทิตย์และรังสีนิวตรอนที่เกิดขึ้นสร้างระดับรังสีโดยเฉลี่ย 1.369 มิลลิซีเวิร์ตต่อวันในช่วงกลางวัน ทางจันทรคติ ซึ่งมากกว่าบนสถานีอวกาศนานาชาติ ประมาณ 2.6 เท่าซึ่ง อยู่ที่ 0.53 มิลลิซีเวิร์ตต่อวัน ที่วงโคจรเหนือโลกประมาณ 400 กม. มากกว่าระหว่างการบินข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก 5-10 เท่า มากกว่าบนพื้นผิวโลก 200 เท่า สำหรับการเปรียบเทียบการแผ่รังสีเพิ่มเติมในเที่ยวบินไปยังดาวอังคารอยู่ที่ประมาณ 1.84 มิลลิวินาทีต่อวัน และบนดาวอังคารโดยเฉลี่ย 0.64 มิลลิวินาทีต่อวัน โดยสถานที่บางแห่งบนดาวอังคารอาจมีระดับต่ำถึง 0.342 มิลลิวินาทีต่อวัน ดวงจันทร์เอียงตามสุริยุปราคาเพียง 1.5427°, น้อยกว่า 23.44° ของโลกมาก เนื่องจากการเอียงเล็กน้อยนี้ แสงจากดวงอาทิตย์ของดวงจันทร์จึงแปรผันตามฤดูกาลน้อยกว่าบนโลกมากและ ช่วยให้มียอดแสงนิรันดร์ บางส่วน ที่ขั้วเหนือของ ดวงจันทร์ ที่ขอบปล่องภูเขาไฟแพรี พื้นผิวสัมผัสกับความแตกต่างของอุณหภูมิอย่างมากตั้งแต่140°Cถึง−171 °Cขึ้นอยู่กับการแผ่รังสีของดวงอาทิตย์ เนื่องจากขาดบรรยากาศ อุณหภูมิของพื้นที่ต่างๆ จึงแตกต่างกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งขึ้นอยู่กับว่าอยู่ในแสงแดดหรือเงา ทำให้รายละเอียดภูมิประเทศมีบทบาทชี้ขาดต่ออุณหภูมิพื้นผิวใน ท้องถิ่น บางส่วนของหลุมอุกกาบาตจำนวนมาก โดยเฉพาะด้านล่างของหลุมอุกกาบาตที่ขั้วโลกจะถูกบดบังอย่างถาวร " หลุมอุกกาบาตแห่งความมืดนิรันดร์ " เหล่านี้มีอุณหภูมิต่ำมาก Lunar Reconnaissance Orbiterวัดอุณหภูมิฤดูร้อนต่ำสุดในหลุมอุกกาบาตที่ขั้วโลกใต้ที่ 35 K (−238 °C; −397 °F) และเพียง 26 K (−247 °C; −413 °F ) ใกล้กับเหมายันในปล่องภูเขาไฟHermite ที่ขั้วโลกเหนือ นี่เป็นอุณหภูมิที่เย็นที่สุดในระบบสุริยะที่ยานอวกาศเคยวัดได้ เย็นกว่าพื้นผิวดาวพลูโต ด้วยซ้ำ