ขั้นตอนการกลับเข้าประเทศเริ่มขึ้นในวันที่ 24 กรกฎาคม 44 ชั่วโมงหลังจากออกจากวงโคจรของดวงจันทร์ SM แยกออกจาก CM ซึ่งถูกปรับให้อยู่ในตำแหน่งด้านหน้าของแผ่นกันความร้อน การปรับร่มชูชีพเกิดขึ้นที่ 195 ชั่วโมง 13 นาที หลังจากบินนาน 195 ชั่วโมง 18 นาที 35 วินาที ซึ่งนานกว่าที่วางแผนไว้ประมาณ 36 นาที อพอลโล 11 ก็กระเด็นตกในมหาสมุทรแปซิฟิก    ดวงจันทร์ ห่างจากเรือกู้ USS Hornet 13 ไมล์ เนื่องจากสภาพอากาศเลวร้ายในพื้นที่เป้าหมาย จุดลงจอดจึงเปลี่ยนไปประมาณ 250 ไมล์ อพอลโล 11 ลงจอดที่ 13 องศา 19 ลิปดาเหนือ และ 169 องศา 9 ลิปดาตะวันตก ลองจิจูด 24 กรกฎาคม 2512 ลูกเรือ นีล อาร์มสตรอง ผู้บัญชาการ เอ็ดวิน อี. บัซ อัลดริน จูเนียร์ นักบินโมดูลดวงจันทร์ ไมเคิล คอลลินส์ นักบินโมดูลคำสั่ง ลูกเรือสำรอง James A. Lovell, ผู้บัญชาการ Fred W. Haise Jr., นักบินโมดูลดวงจันทร์ William A. Anders, นักบินโมดูลคำสั่งสำรวจยานอวกาศเบื้องต้นมุ่งเน้นไปที่การศึกษาลักษณะพื้นฐานของดวงจันทร์ในฐานะดาวเคราะห์โดยวิธีการสังเกตแผ่นดินไหว สเปกโตรเมตรีรังสีแกมมาและการถ่ายภาพระยะใกล้ นักวิทยาศาสตร์เชื่อว่าแม้ข้อมูลคลื่นไหวสะเทือนที่จำกัดจะเป็นเบาะแสในการไขข้อสงสัยว่าดวงจันทร์เป็นวัตถุดึกดำบรรพ์ที่แยกความแตกต่างไม่ได้ หรือเป็นดวงจันทร์ที่ได้รับความร้อนและดัดแปลงโดยกระบวนการทางกายภาพและเคมี เช่น บนโลก การวัดรังสีแกมมาจะช่วยเสริมผลแผ่นดินไหวโดยแสดงให้เห็นว่าภายในดวงจันทร์มีกัมมันตภาพรังสี เพียงพอหรือไม่เพื่อทำหน้าที่เป็นกลไกให้ความร้อนแบบแอคทีฟ และยังให้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับองค์ประกอบ ทางเคมี ของพื้นผิวดวงจันทร์ อีกด้วย การถ่ายภาพจะเปิดเผยลักษณะที่เล็กเกินกว่าจะมองเห็นได้จากโลก ซึ่งอาจให้ข้อมูลเกี่ยวกับกระบวนการพื้นผิวดวงจันทร์และยังกระตุ้นความสนใจของสาธารณชนด้วย