เพื่อเรียนรู้ว่ามีความได้เปรียบ "กระทบกระทั่ง" ระหว่างการใช้หอกไม้หรือหอกปลายแหลมหรือไม่ Jayne Wilkins นักวิจัยหลังปริญญาเอกของ ASU นักศึกษาปริญญาเอก Benjamin Schoville และผู้ร่วมเขียน Kyle Brown จาก University of Cape Town ได้ทำการทดลองแบบควบคุมโดยใช้ปลายแหลมและปลายแหลม การจำลองหอก หน้าไม้ที่ปรับเทียบแล้ว และเจลาตินขีปนาวุธ การทดลองดูที่ขนาดและรูปร่างของ "บาดแผล" ความลึกของการเจาะ และความเสียหายที่เกิดจากการดึงหอกออก Wilkins และ Schoville เป็นพันธมิตรกับ Institute of Human Origins ซึ่งเป็นศูนย์วิจัยของ ASU College of Liberal Arts and Sciences ใน School of Human Evolution and Social Change การทดลองของพวกเขาพบว่าแม้ว่าหอกปลายแหลมจะเจาะได้ไม่ลึกกว่าหอกที่ไม่ได้แทงตามที่คิดกันทั่วไป หุ่นยนต์ แต่หอกปลายแหลมจะสร้างโพรงบาดแผลที่กว้างขึ้น โพรงบาดแผลที่กว้างขึ้นเหล่านี้จะทำให้เนื้อเยื่อเสียหายมากขึ้นต่ออวัยวะภายในของสัตว์ ทำให้การล่าสัตว์ประสบความสำเร็จมากขึ้น นี่เป็นคำอธิบายหนึ่งสำหรับความได้เปรียบเชิงวิวัฒนาการสำหรับปลายหอกด้วยหิน นวัตกรรมที่อาจส่งผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อวิวัฒนาการของประวัติศาสตร์ชีวิตมนุษย์ "การวางปลายหินที่เปราะบางลงบนหอกนั้นมีความเสี่ยง" Schoville กล่าว "แต่เราแสดงให้เห็นว่ามีผลตอบแทนที่ร้ายแรงทั้งในแง่ของขนาดและรูปร่างของบาดแผลที่สร้างขึ้น ซึ่งทำให้นวัตกรรมนี้คุ้มค่าอย่างยิ่งในช่วงวิวัฒนาการของเรา" ผู้เขียนยังตั้งแง่ว่าการผลิตหอกปลายแหลมอาจแสดงถึงจุดกำเนิดของพัฒนาการทางความคิดและสังคมแบบใหม่ในบรรพบุรุษมนุษย์ของเรา ความจำในการทำงาน (ความสามารถในการจดจ่อกับงานหลาย ๆ อย่างเพื่อรวบรวม เตรียม และรวมวัตถุดิบต่าง ๆ ให้เป็นอาวุธ) และความจำเชิงสร้างสรรค์ (ความสามารถในการจินตนาการและวางแผนสำหรับงานในอนาคต) เป็นความสามารถทางจิตที่จำเป็นสำหรับปลาย การก่อสร้างหอก นอกจากนี้ เนื่องจากหอกปลายแหลมเป็นทักษะที่น่าจะเรียนรู้จากการถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่นผ่านการเรียนรู้ทางสังคมหรือกลุ่ม เทคโนโลยีปลายแหลมจึงเป็นหลักฐานของผลกระทบเชิงวิวัฒนาการของ "วัฒนธรรมสั่งสม" อีกด้านหนึ่งของความร่วมมือของมนุษย์ที่มากขึ้นนี้คือ การที่กลุ่มและปัจเจกบุคคลมีแนวโน้มที่จะร่วมมือกันมากขึ้นเมื่อผู้อื่นมีอาวุธร้ายแรง ซึ่งเป็นสถานการณ์ที่ยังคงดำเนินอยู่ในปัจจุบัน